Funkcje parafialne pełni ta świątynia od ponad 280 lat, jeśli liczyć okres od czasu objęcia jej przez zakonników augustiańskich, choć jej mury są znacznie starsze. Zawikłana historia miasta sprawiła, że kościół, jak i połączone z nim budynki klasztorne kilkakrotnie zmieniały swoją funkcję i właścicieli. Główne etapy w historii tych budowli wyznaczają następujące wydarzenia: około 1295 ufundowanie klasztoru klarysek, to jest żeńskiej gałęzi zakonu franciszkańskiego, przez księcia Bolka I Świdnickiego; 1540 opuszczenie klasztoru przez ostatnie zakonnice; 1548 pożar klasztoru i jego konfiskata przez księcia brzeskiego Jerzego II; 1698 początek starań augustianów-eremitów z Wiednia o pozyskanie klasztoru i kościoła; 1721 poświęcenia kościoła i klasztoru po odbudowie przez augustianów; 1810 kasata klasztoru augustianów przez króla pruskiego; 1842 ustanowienie parafii; 1895 przejęcie części klasztoru przez zakon sióstr boromeuszek; 1945 wysadzenie w powietrze zachodniej części kościoła przez odziały niemieckie; 1946 objęcie kościoła przez polskich księży.
WNĘTRZE
Kiedy znajdujemy się we wnętrzu kościoła uderza nas jednolitość barokowego wystroju tworzonego przez ołtarze, ambonę i stalle. Zarówno ich architektura, części figuralne, jak i dekoracje w postaci ornamentów prezentują ten sam styl. Jedną z osób które zasłużyły się w pracy nad odtwarzaniem wyposażenia odbudowanej świątyni był zakonnik brat Bernardyn od św. Antoniego.
Ołtarz główny: ołtarz prezentuje styl dojrzałego baroku. Ma strukturę architektoniczną, której głównym składnikiem są trzy pary kolumn nad którymi dominują bogate ażurowe zwieńczenia. Powstał w latach 1716-1717. Pieniądze na jego wzniesienie ofiarował Franz Ludwig von Blumenbron. Jego herb znajduje się w głównej części ołtarza. Był wielokrotnie odnawiany, po raz ostatni w 1994-1995. Ołtarz prezentuje styl późnobarokowy. Głównym składnikiem są trzy pary kolumn, które wspierają belkowanie. Para kolumn wewnętrznych posiada trzony skręcone i oplecione wicią roślinną. W polu środkowym widniał obraz ukazujący Opłakiwanie Chrystusa pod Krzyżem. Potem wymieniono to przedstawienie na rzeźbiony krucyfiks, któremu dodano jako tło ekspresyjne obraz ukazujący pejzaż Golgoty a zarazem nastrój godziny śmierci Chrystusa. Para figur w dolnej części ołtarza wyobraża świętych czczonych szczególnie w zakonie augustiańskim: św. Augustyn i św. Monika. Figura skrajna z prawej strony wyobraża św. Jana Ewangelistę, po przeciwległej stronie stoi św. Józef z Dzieciątkiem Jezus. W zwieńczeniu tabernakulum stoi mała figurka świętego Jana Chrzciciela jako dziecka z barankiem.
Ołtarz Matki Bożej (z lewej strony): Obraz główny przedstawia Maryję Pocieszycielkę wraz z Dzieciątkiem Jezus. Obraz górny prezentuje Zwiastowanie NMP. Stojące na skrajach figury barokowe wyobrażają św. Rocha oraz św. Szczepana. W górnej kondygnacji ołtarza znajdują się figury św. Barbary oraz św. Rozalii. Dwie figury wewnętrzne w dolnej części ukazują św. Jadwigę Śląską oraz jej siostrzenicę, św. Elżbietę Węgierską. Po środku, na tabernakulum, stoi figura Matki Bożej z Dzieciątkiem .
Ołtarz św. Józefa (z prawej strony): Dolny obraz ukazuje Śmierć św. Józefa, a górny przedstawia św. Annę nauczającą młodą Marię. Para figur po bokach dolnego obrazu przedstawia św. Franciszka z Asyżu i św. Antoniego Padewskiego. Na lewym skraju stoi figura św. Katarzyny z Aleksandrii. Po przeciwległej stronie widzimy św. Barbarę. W górnej kondygnacji po lewej stronie stoi trudna do zidentyfikowania figura, natomiast po prawej stronie stoi św. Dorota. Na tabernakulum ustawiono figurę św. Józefa.
Obraz Matki Boskiej Bolesnej: w centrum widzimy siedzącą pod krzyżem postać Matki Bożej z ciałem Chrystusa, aniołowie trzymają Narzędzia Pasji Chrystusa.
Ołtarz Matki Boskiej Częstochowskiej: w obecnym ołtarzu na wyliczenie zasługują figury św. Św. Anny i Joachima oraz kopia cudownego obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej.
Ambona: kosz ambony dzielony jest skręconymi kolumienkami, pomiędzy którymi stoją figurki Czterech Ojców Kościoła (św. Ambroży św. Augustyn, św. Hieronim, św. Grzegorz)i jednego, nierozpoznanego proroka. Baldachim z Gołębicą Ducha Świętego w podniebieniu podtrzymuje para półfigur anielskich. Jego zwieńczenie składa się z ażurowego pęku wolut, który stanowi podstawę pod glob ziemski, na którym zasiada ukazana w chwale promieni grupa Boga Ojca i Syna. Pomiędzy wolutami stoją na baldachimie nieduże figurki Czterech Ewangelistów oraz Mojżesza z tablicami Dekalogu.